Książka doktora Arkadiusza Kamińskiego znakomicie wypełnia publikacyjną lukę. Dzięki niej możemy bowiem poznać funkcjonowanie młodzieżowych ośrodków wychowawczych w Polsce w ciągu trzynastu lat (1981–1994) pod koniec ubiegłego stulecia, w okresie zmian przełomu politycznego. Ponadto dodatkowym walorem recenzowanej rozprawy jest kompleksowa analiza tytułowych instytucji – taki zabieg postrzegam jako nowatorski na gruncie polskiej resocjalizacji. W efekcie powstała monografia stanowiąca istotne źródło wiedzy adresowane nie tylko do osób związanych z resocjalizacją, ale także do nauczycieli, osób zajmujących się studiami nad młodzieżą czy najnowszą historią (zwłaszcza historią wychowania).