Monografia stanowi ważny głos w międzynarodowej dyskusji nad zjawiskiem dekodyfikacji prawa prywatnego, tym cenniejszy, że zaprezentowany z perspektywy historycznoprawnej. Bez wątpienia publikacja wzbudzi zainteresowanie przedstawicieli polskiej nauki prawa cywilnego, którzy - jak się wydaje - nie porzucili idei prawa skodyfikowanego, chociaż inaczej może definiują charakter samego kodeksu. Uważam tę książkę za dzieło wartościowe, stanowiące wkład w poznanie zachodnioeuropejskiej kultury prawnej ostatnich dwustu lat. Z recenzji prof. Andrzeja Dziadzio
Słowo dekodyfikacja pojawiło się stosunkowo niedawno, dlatego sekwencja kodyfikacja-rekodyfikacja-dekodyfikacja robi wrażenie przedstawienia historycznej kolejności powstawania poszczególnych pojęć. Trzy słowa brzmią podobnie, lecz natura zjawisk nimi opisywanych jest inna. Kodyfikacja i rekodyfikacja stają w jednej linii jako kolejne historyczne etapy budowania kodeksów. Stanowią wyraz realizacji podobnych idei oraz spełniania pokładanych w kodyfikacji nadziei, są manifestacją przenikliwości rozumu, wyrazem ludzkich umiejętności bądź błyskotliwości. Inaczej dzieje się z dekodyfikacją, którą obserwujemy jako zjawisko życia prawnego. To nie aplikacja pomysłu człowieka, który stara się o całościową wizję porządku prawnego lub przynajmniej jakiejś konkretnej dziedziny czy gałęzi prawa, układając ten porządek w to, co po polsku nazwiemy systemem prawa, marząc o spójności, zupełności, niesprzeczności i całościowej systematyce. W epoce dekodyfikacji wraca realizm znany z czasów przedkodyfikacyjnych. Kodeks jest szansą i zadaniem, ostatnim zaś słowem - dekodyfikacja.