Propozycja ta to z jednej strony swoista spłata długu człowiekowi, który ukazał przed teatrem polskim i światowym nowe drogi, inne niż dotychczas znane; z drugiej zaś odpowiedź na naglącą potrzebę stworzenia kanonicznego zbioru tekstów o jego spektaklach. Zbioru, który będzie zarówno ukazywał jego dokonania, jak też poświadczał charakter, typ i zasięg rezonansu, z jakim się spotkały; nie tylko uchwyci przekształcenia, jakim został poddany przez niego teatr, ale także ujawni to, co przyjęli widzowie tych spektakli. Dla oceny ogromnej roli Grotowskiego dla współczesnej kultury i sztuki taka propozycja jest nieoceniona.
(Z recenzji wydawniczej Dobrochny Ratajczakowej)

W książce najwięcej do powiedzenia ma Ludwik Flaszen, ten drugi w Teatrze Laboratorium. Blisko piętnaście komentarzy Flaszena do poszczególnych przedstawień Grotowskiego otworzy tę edycję.
A potem nastąpią recenzje i omówienia, a także polemiki, pisane niejako na gorąco przez świadków zjawiska, gdzie pozycję kluczową odegrał bodaj nestor polskiej krytyki teatralnej, Tadeusz Kudliński. Dalej pójdą odpowiedzi i syntezy: od Broniewskiego do Kolankiewicza, z kluczową dla Teatru 13 Rzędów rozprawą Zbigniewa Raszewskiego. Najwięcej dowolności widać w sekwencji ostatniej tomu, która zbiera do ogniska studia i szkice badaczy najmłodszych, pisane po latach eseje i rozprawy: Majchrowskiego, Kornasia, Wójtowicz, Kanabrodzkiego.
W tomie nie zabraknie również a jakże studiów Zbigniewa Osińskiego.
(Z recenzji wydawniczej Jana Ciechowicza)