„Wszystko, co przechowuję w pamięci, wiruje wokół wydarzeń w moim życiu jak woda” – pisze Lidia Yuknavitch, czyniąc z tego żywiołu centralny punkt opowieści o swoim życiu. A nie było ono łatwe.

Bo czy są słowa, które mogą oddać ból matki po utracie dziecka?
Czy da się opisać dorastanie w domu przepełnionym gniewem ojca?
I jak przedstawić lata autodestrukcji napędzanej alkoholem, narkotykami i seksem?

Yuknavitch bez lęku i zahamowań prowadzi nas przez własne doświadczenia, nie ukrywając  egzystencjalnych kryzysów i nie uciekając od intelektualnych rozważań. Ma wielu przewodników, którzy pozwolili jej przetrwać lata niepewności, uzależnień i niewyobrażalnego bólu – od Joanny d’Arc po Kathy Acker, od markiza de Sade po Kena Keseya.

Yuknavitch nie boi się dosadności, opisując ludzkie ciało jako metaforę tego, co przeżyte.

Autorka imponuje szczerością i bezkompromisowością, odwagą, by pomimo przeciwności iść dalej. W końcu Chronologia wody to również głos sprzeciwu wobec tyranii współczesnej kultury próbującej mówić kobietom, jak powinny żyć.