Dziś, kiedy sami jesteśmy konfrontowani z wojną, przeczytajmy na
nowo "Odczytanie popiołów" Jerzego Ficowskiego.
Pisał ten cykl wierszy przeszło dwadzieścia lat. Pierwsze próby
świadectwa dał jeszcze podczas wojny, w poczuciu bezsilności
reagując na masowy mord. Wtedy, gdy na ulicy Smolnej żyła i umarła
malutka żebraczka, omijana przez przechodniów, wśród których był
osiemnastoletni Jerzy. I później, gdy w 1943 roku warszawiacy
obserwowali płonące getto podczas kwietniowej akcji likwidacyjnej.
Tamte obrazy i towarzyszące im emocje świadka zostały z Ficowskim na
zawsze. Z nich i z głębokiej potrzeby pamiętania o zamordowanych
polskich Żydach, z poczucia pustki po unicestwionym świecie wyrosły
wiersze zebrane w tomie Odczytanie popiołów (1979), dziś słusznie
uznawanej za najważniejsze dzieło poezji polskiej mierzące się z
tematem Zagłady.