Książka jest poświęcona dwóm ważnym i komplementarnym względem siebie zagadnieniom dotyczącym rozwoju europejskiej przestrzeni szkolnictwa wyższego oraz technologii informacyjno-komunikacyjnej. Autorka podejmuje próbę omówienia najczęściej wykorzystywanych form komunikacji elektronicznej w edukacji, takich jak: biblioteki wirtualne, uniwersytety wirtualne, czat, e-forum, wirtualne laboratoria, e-testy, technologia Wiki, telekonferencje i audiokonferencje, weblogi, Web 2.0.
Zastosowanie różnych metod badawczych pozwolą nie tylko na wskazanie możliwości wykorzystania nowych technologii informacyjnych w edukacji, lecz także na scharakteryzowanie działalności wirtualnej organizacji. Analiza zachowań użytkowników wykazała również, że efektywność elektronicznych środków komunikacji można zwiększyć, jeśli występują one w pewnym kompleksie wraz z tradycyjnymi formami komunikowania. Dopiero wówczas elektroniczne narzędzia komunikacji mogą być w pełni wykorzystane w procesie kształtowania europejskiej przestrzeni edukacyjnej.