Kościół dokładnie rozeznał choroby sfery duchowej człowieka, opisał je, ukazał symptomy i zaproponował sposób ich leczenia. Nie były to działania przypadkowe, nieprzemyślane, lecz podejmowane w ramach solidnie zbudowanego systemu. W czasach Ojców Pustyni (od IV wieku) nastąpił rozkwit takiej posługi, a jej kontynuacje znajdujemy w klasztorach, diecezjach, a nawet w parafiach.

Mimo że mijają wieki, konieczność uzdrawiania i przychodzenia z pomocą chorym wciąż jest paląca. Stąd zrodziło się pragnienie, aby zgłębić i ukazać solidnie opisaną posługę uzdrawiania chorych pełnioną przez ojca pustyni, Ewagriusza z Pontu, którą podejmował pod koniec IV wieku w osadzie mniszej w Kellia, na pustyni egipskiej, prowadząc razem ze swoimi uczniami swoistą klinikę chorób duchowych. Ewagriusz opisał osiem podstawowych chorób sfery duchowej naszej osobowości, która jest najgłębiej ukryta: obżarstwo, nieczystość, chciwość, gniew, smutek, acedia, próżna chwała i pycha. Następnie pokazał symptomy każdej z nich oraz zalecał sposób leczenia.