?Hanna Kalińska (Anka Luberek), to kobieta której nie da się zaszufladkować. Osoba o wielu zainteresowaniach, wszechstronnie zdolna i bardzo wrażliwa. Kiedy trzeba, twardo broniąca swoich racji. Oddana bliskim, ceniąca sobie przyjaźń. Słowo jest dla niej przestrzenią nie tylko do wyrażania swoich myśli ale czymś ponadludzkim, nadającym życiu sens. Czymś do czego odnosi się z wielkim szacunkiem. Obce jest dla niej myślenie o poezji jako strefie w której można pisać cokolwiek byleby tylko ładnie. Życie wewnętrzne, nasza osobista ukryta baśń, domaga się szacunku dla słowa jeśli chce być czymś więcej niż politowania godnym ekshibicjonizmem. Również wnikliwa obserwacja życia codziennego potrzebuje umiejętnego posługiwania się słowem by przetrwać próbę czasu na kartkach papieru pośród nieustającej adoracji tandety. Poezja nie jest czymś irracjonalnym, poezja jest świętem słowa odbywającym się w przestrzeni logicznego, uważnego myślenia, empatii i czujnej wrażliwości. Doświadczenie poetyckie Hanny Kalińskiej ? Anki Luberek, w piękny i dojrzały sposób to pokazuje?.