Wizjonerski tom Claudiu Komartina rozciąga się w perspektywie końca świata, gdy pytania ostateczne - o sens życia i śmierci, dziedzictwo człowieka, stan planety - sąsiadują z powidokami rozmów, zapamiętanych scen, snów, tras i lektur. Katastroficzna wizja pustej, zniszczonej przez ludzką chciwość przestrzeni kontrastuje z detalicznym opisem drobnych cząstek odchodzącego świata. Całkowita nieobecność nadbudowuje się na indywidualnym byciu-w-świecie, wielkie dylematy zarastane są strzępami wspomnień, autentyzm przeżyć idzie o lepsze z syntetycznymi doznaniami, protezami uczuć.