Egipt położony na styku Afryki i Azji, w pobliżu Europy Południowej, a także w centrum konfliktogennego arabskiego Bliskiego Wschodu, kontrolujący Kanał Sueski oraz graniczący z Palestyną, jest państwem o istotnym znaczeniu geopolitycznym i geostrategicznym, zarówno ze względu na regionalny układ sił, przyczynianie się do utrzymywania status quo (czyli względnej stabilizacji w regionie dzięki traktatowi pokojowemu i współpracy z Izraelem), jak i interesy polityczne, ekonomiczne i militarne mocarstw globalnych oraz europejskich. Przemiany do których doszło w Egipcie po 1952 roku w sposób znaczący zmieniły sytuację nie tylko w tym państwie, lecz także wpłynęły na kształt regionalnego systemu międzynarodowego (zwłaszcza świata arabskiego), a wiele konsekwencji tamtych wydarzeń oddziaływało także na politykę wielkich mocarstw na Bliskim Wschodzie. To wszystko sprawia, iż badania aspiracji mocarstwowych w polityce zagranicznej Egiptu są istotne dla zrozumienia procesów zachodzących w tej części świata, zarówno w wymiarze historycznym, jak i współcześnie. [?] Zainteresowanie badaczek i badaczy egipską polityką zagraniczną oraz polityką wewnętrzną jest marginalne. Wyjątek stanowią publikacje, które ukazały się po 2011 roku w kontekście analizy procesu zmian społeczno-politycznych w świecie arabskim (tzw. arabskiej wiosny). Jednakże również w tym przypadku autorki i autorzy koncentrowali się przede wszystkim na zagadnieniach związanych z polityką wewnętrzną, a w o wiele mniejszym stopniu lub wcale na polityce zewnętrznej Egiptu. Należy wyraźnie podkreślić, iż nie ukazała się dotychczas w języku polskim monografia, poświęcona w całości analizie egipskiej polityki zagranicznej. Tym samym publikację dr Jolanty Sierańskiej uznaję za ciekawą i odważną próbę uzupełnienia tej luki w polskim dorobku naukowym. Fragment recenzji prof. UAM dra hab. Przemysława Osiewicza