Podobnie jak w części pierwszej, autorka w swoich reportażach zaprasza nas do bardzo intymnego świata, jakim jest świat wewnętrznych przeżyć kryminalistów. Tym razem, rozmawia z nimi już nieo relacjach damsko – męskich z więzieniem w tle, jak to było w Miłości Skazanych. Teraz przyszedł czas na rozmowy o Bogu.

Osoby, które doświadczyły kary pozbawienia wolności, siłą rzeczy są wyrzucone na margines życia społecznego. To, z czym zmagają się oni i my, ludzie z wolności, to brak zaufania, że człowiek może się zmienić. Świadectwa, jakie zostały przedstawione w tej książce oraz rozmowy ze świadkami tych przemian, pokazują, że warto uwierzyć.

Wywiadów udzielili mężczyźni. Jak pisze we wstępie autorka: „Kiedy to zauważyłam, moje skojarzenie było proste – może nie bez kozery apostołami byli właśnie mężczyźni… Odniosłam nieodparte wrażenie, że wiara to bardzo męska domena. Nie mówię przez to, że kobiety nie wierzą lub nie potrzebują wiary. Mam jedynie pewną obserwację. Jeśli nawet mężczyźni potrzebują więcej czasu, by zawierzyć Bogu, kiedy to już nastąpi, mocno przy Nim trwają. Jakiś czas temu usłyszałam, że nie jest sztuką uwierzyć w istnienie Boga. Trudniej jest uwierzyć Bogu.

Autorka zapowiada jednocześnie do ostatnią części cyklu, nad którą właśnie pracuje:

– A co będzie w Nadziei Skazanych? – tu będę rozmawiała dla odmiany z kobietami, które odbywają karę więzienia, jednocześnie rodząc i wychowując dzieci za kratami. To będzie ostatnia książka dopełniająca trylogię mającą wspólny tytuł: Wiara, Nadzieja i Miłość Skazanych.