Zdaniem Giddensa nie żyjemy jeszcze wcale w świecie ponowoczesnym. Charakterystyczne cechy najważniejszych instytucji społecznych w ostatnich latach XX wieku wskazują, że nie tyle przechodzimy w okres ponowoczesności, ile wchodzimy w rozwiniętą nowoczesność, w której konsekwencje nowoczesności radykalizują się i uniwersalizują jeszcze bardziej niż dotąd. Być może ponowoczesny świat społeczny kiedyś stanie się naszym udziałem na razie jednak leży on gdzieś po drugiej stronie dominujących na współczesnym etapie dziejów świata form organizacji społecznej i kulturowej. Konstruując nową charakterystyką natury nowoczesności, autor skupia się na zagadnieniach bezpieczeństwa i zagrożenia oraz zaufania i ryzyka. Nowoczesność jest zjawiskiem obosiecznym. Rozwój nowoczesnych instytucji społecznych stworzył człowiekowi o wiele większe możliwości prowadzenia bezpiecznej i dającej satysfakcję egzystencji, niż było to we wszystkich systemach typu przednowoczesnego. Nowoczesność ma jednak także swoją mroczną stronę, która zyskała na znaczeniu w dwudziestym stuleciu: degradujący człowieka charakter pracy przemysłowej, wzrost totalitaryzmu, zagrożenie katastrofą ekologiczną oraz alarmujący wzrost potęgi militarnej i rozbudowa uzbrojenia.