„Życie. Jedyne. I jest wszystkim.” Te słowa kryją w sobie wielką prawdę, uświadamiają, że mamy tylko jedną szansę, by zmierzyć się z wyzwaniami losu, ujrzeć i podziwiać piękno świata oraz poznać różne oblicza życia: zarówno cuda ubogacające ludzką duszę, nierzadko aż nieziemskie, jak i doświadczenia przynoszące smutek i cierpienie, ale mimo to prowadzące mniej lub bardziej zawiłymi drogami do wyznaczonego celu. Celu, którym jest szczęście, pogodzenie się z trudnościami, doczesnymi problemami i osiągnięcie wewnętrznej harmonii, spokoju ducha. Wiersze zawarte w tomiku „Do życia przytuleni” Hali Woźniewicz dotyczą właśnie umiłowania życia, chęci czerpania z niego jak najwięcej, pogodzenia się z losem, rozróżniania tego, co prawdziwe, od ułudy, iluzji i fałszu. Aby to osiągnąć, podczas ziemskiej wędrówki człowiek, nierzadko osamotniony, wątpiący, napotykający rozmaite trudności, musi odnaleźć sprzymierzeńców, którymi zdają się być piękno wspomnień, stałość przekonań i pragnień oraz doskonałość natury. Tylko z ich pomocą może w pełni korzystać z życia, które przecież nie zostało mu dane na zawsze, a jedynie na krótko. Czasem za krótko…