„Funerałka” to dystopijny obraz ogołoconego z zasobów, skażonego na skutek dawnego konfliktu, świata. Akcja dramatu rozgrywa się w Londynie między 24 a 31 grudnia 2084 roku i przedstawia walkę o przetrwanie niewielkiego, rodzinnego zakładu pogrzebowego. Osiągnięcie celu wymaga od jego personelu podejmowania radykalnych wyborów, z których każdy zwiastuje inną tragedię. „Funerałka” to nie (jak zdawałby się wskazywać tytuł) parodia, farsa na temat spraw, które przywykliśmy traktować śmiertelnie poważnie. To requiem na skon cywilizacji, śmiertelne podrygi samoniwelującej się (i inwoluującej), zabłąkanej w ślepą uliczkę kultury. To prawdziwie eschatyczny danse macabre. Sytuacje ekstremalne (jak palący pozory ogień) ujawniają prawdę o nas. Często straszną, okrutną, bolesną nieludzko. To nasza broń przeciw lichocie, mierzwie w nas samych, którą musimy odrzucić, by się samymi sobą nie brzydzić, by móc spojrzeć w lustro.