Narracja – Dyskurs – Historia stanowi konstelację rozmaitych w charakterze ujęć literaturoznawczych problematyzujących trzy główne zagadnienia tytułowe. Jej czytelnik, jak w przypadku każdego tomu zbiorowego, staje się jednym z uczestników otwartej debaty, dzieli fascynacje poszczególnych badaczy, obserwuje odmienne sposoby formułowania i sytuowania refleksji w najnowszym literaturoznawstwie. Ale w sytuacji tego tomu wyjściowe pytania i oczekiwania odbiorcy, który śledzi dynamikę (re)konfiguracji problemowych w trzech zasadniczych wymiarach sygnalizowanych w tytule, wydają się szczególne, ponieważ dotyczą funkcjonowania w dzisiejszej humanistyce „hegemonicznych” formuł (kategorii narracji, dyskursu, historii), ich rozumienia i objaśniania przez badaczy, pojawiania się w określonych przestrzeniach i polach problemowych. […] Stworzona tu konstelacja tekstów decyduje o wartości tomu – kolejne głosy mogą pojawić się w przestrzeni wielogłosowej narracji, wybrzmiewać w debacie, której celem okazuje się nie tyle wiedza ugruntowana, ile proces ugruntowywania wiedzy: inicjowany wciąż na nowo, niekończący się, realizowany (nie)konsekwentnie w trybie rubato. Z recenzji wydawniczej prof. dra hab. Andrzeja Hejmeja