TO OPOWIEŚĆ PEŁNA MIŁOŚCI I WIARY W TO, ŻE PRZEŁAMANIE BARIERY NIEAKCEPTACJI I NIEZROZUMIENIA TO TYLKO KWESTIA CZASU

Dla nauki transpłciowość nie jest już zagadką, a dla psychiatrii nie jest „chorobą”. Ale w społeczeństwie osoby, które uświadomiły sobie, że urodziły się w ciele niepasującym do tego, kim są, wciąż pozostają niezrozumiane i obce.

Bohaterkami i bohaterami Ciał obcych są osoby transpłciowe, ale też ich partnerzy, partnerki oraz rodzice. Tacy, którzy wciąż nie pogodzili się z faktem, że ich ukochany syn wcale nie jest chłopcem, czy tacy, którzy tożsamość dziecka zaakceptowali łatwo, choć rodzicielskie wsparcie to za mało, by dziecku chciało się żyć.

Życie nie może się ograniczać tylko do tego, że jestem transpłciowa. Wolałabym słyszeć pytania „jak się masz?” i „co słychać?”, jakie zadaje się wszystkim innym ludziom.

W książce Pauli Szewczyk zbliżamy się do osób transpłciowych. Zaczynamy słyszeć ich wyznania i dramaty, choć wyrażane są szeptem.

Słyszymy Stasia, który zanim wyprowadził się z domu, prowadził podwójne życie – wśród znajomych był sobą, dla rodziców pozostawał „córką”.

Słyszymy Kornela zmagającego się ze stanami lękowymi, depresją i myślami samobójczymi – chłopaka, którego w szpitalu psychiatrycznym wysłano na oddział dla młodych kobiet.

Słyszymy Tima usiłującego nie tylko ułożyć się z ciałem, które mu doskwiera, ale też z losem migranta. Przyjechał do Polski, bo w rodzinnej Białorusi osobom takim jak on żyć jest jeszcze trudniej.
Słyszymy Klarę starającą się przezwyciężyć lęk graniczący z obsesją, że ktoś odkryje zmianę danych w jej dowodzie i że dla otoczenia nigdy nie będzie kobietą.

Słyszymy także wiele innych głosów, dzięki którym każda z osób występujących w książce staje się nam bliska.

Paula Szewczyk (ur. w 1987 r.) – reporterka „Wysokich Obcasów”, pisze o tematach społecznych, szczególnie związanych z sytuacją kobiet i osób LGBT+. W 2022 r. nominowana do nagrody Grand Press za reportaż o macierzyństwie transpłciowych kobiet. Z wykształcenia polonistka, z pochodzenia rzeszowianka. Mieszka w Warszawie.

To nie tylko ważny temat, ale również świetnie napisana książka. Empatyczna, stonowana, a zarazem nieunikająca trudnych wątków. To opowieść o ludziach, którzy chcą żyć w zgodzie ze sobą. Oraz o ich bliskich, którzy próbują się odnaleźć w nowej sytuacji. Wreszcie to obraz transfobii w naszym społeczeństwie i dyskryminacji tylko dlatego, że ktoś nie pasuje do ogólnie przyjętego wzorca. Wzruszająca i mocna lektura. - Sylwia Chutnik

Niezwykła siła książki Pauli Szewczyk tkwi nie tylko w jej świetnym warsztacie reporterskim, ale też w potencjale transformowania świadomości. Peleryny niewidki, które zarzucamy na osoby transpłciowe, w trakcie lektury spadają z prędkością światła. Światła wiedzy, empatii i czułości, które pozwala nam ujrzeć inne peleryny noszone przez osoby transpłciowe oraz ich bliskich. Peleryny niewidzialne, ale nie uniewidzialniające. A co kluczowe: są to peleryny superbohaterskie. - Przemek Staroń