„Twoje życie będzie na Krzyżu, czuwaj, byś z niego nie schodziła, bo nieprzyjaciel zastawia wojska […] Chcę, abyś została ukrzyżowaną za tych, którzy nie chcą krzyża znać, a szczególnie chcę ukrzyżować ciebie dla tych, którym łask nie skąpię”. […] Będziesz całe życie za nic mianą, niezrozumianą, będą cię usuwać, będziesz napastowana przez szatanów i złych ludzi, ogarną cię ciemności wewnętrzne, te same, co już doznawałaś i jeszcze większe, ale Ja cię wspomogę. […] Dziecko moje, Ja konam i konać będę, aż kapłan zawróci z drogi błądzącej, chcę, byś Mi w tym konaniu była pociechą, masz czynić zadość tak długo, jak długo chcę. Najwięcej cierpię od dusz niezdecydowanych i łatwych do drogi błądzącej. Widzisz moje konanie, to grzechy całego świata, a ty tylko czujesz malutką cząsteczkę: biskupów, kapłanów, zakonników i zakonnic

Za życia siostry Wandy Boniszewskiej, której proces beatyfikacyjny został otwarty 9 listopada 2020 roku, niewiele osób wiedziało o powierzonej jej przez samego Chrystusa misji wynagradzania za grzechy kapłanów i osób konsekrowanych, przez przyjmowanie cierpień fizycznych i duchowych. Charyzmatyczka i mistyczka, obdarzona stygmatami oraz innymi nadzwyczajnymi darami, należała do osób szczególnie wybranych, a swoje posłannictwo wypełniała z prawdziwą pokorą, w ukryciu przed światem.

Przez długie 76 lat w zakonie, przez ukryte cierpienie wynagradzała Bogu zniewagi czynione Mu szczególnie przez osoby duchowne. Cierpienia ekspiacyjne siostry Wandy sięgały wręcz wymiaru przeżywanego na ziemi czyśćca, a nawet piekła, zwłaszcza podczas jej uwięzienia w sowieckim łagrze, gdzie jej słowa i doświadczenia doprowadziły do nawrócenia wielu komunistycznych oprawców…

Z powodu licznych nawróceń nadzorców wyszło nawet zarządzenie, że żaden nie może w pojedynkę przesłuchiwać siostry, lecz zawsze muszą mu towarzyszyć świadkowie. W czasie przesłuchań nadzorcy więzienni szczególnie interesowali się niezwykłą wiedzą Wandy o Józefie Stalinie, szefie NKWD Ławrientiju Berii czy jego zastępcy Wiktorze Abakumowie, za których ofiarowała cierpienia i których nazwiska wymawiała w casie ekstaz. […]

Nadzorca straszył ją, że zostanie ukarana tak, jak dotąd nie karano nikogo – i poddawano ją elektrowstrząsom. Za prowadzenie modlitw w sali szpitalnej osadzono Wandę w separatce bez prawa korespondencji. […] Lekarze dziwili się, że Wanda, mimo ciągłych chorób, utraty przytomności i pamięci, krwawiących stygmatów, których natury nie byli w stanie pojąć, wciąż żyła.