Książka jest monografią wieloautorską […]. W porządku chronologicznym zaprezentowane zostały teksty poświęcone polskim badaczom – twórcom historii oświaty i wychowania, prowadzącym swą działalność naukową, organizacyjną i dydaktyczną w wieku XX oraz na początku wieku obecnego. […] Przypomniane zostały sylwetki mistrzów, którzy odcisnęli swoje piętno na rozwoju polskiej historii wychowania, a gromadząc wokół siebie badaczy młodszego pokolenia potrafili stworzyć szkoły naukowe i wykształcić swych uczniów i kontynuatorów. Książka jest pozycją interesującą i pouczającą, nie tylko dla samych przedstawicieli historii wychowania, może także stanowić ważne źródło dla rozwoju historii polskiej nauki w ogóle, stać się lekturą polecaną studentom czy tym wszystkim, którzy interesują się nie tylko historią wychowania, ale też historią polskiej nauki. Dr hab. Katarzyna Dormus, prof. UP Dużym atutem książki jest to, że można w niej znaleźć nie tylko nazwiska uczonych znanych szerszemu gronu historyków wychowania, ale również postaci mniej znane, tworzące nowe środowiska naukowe i rozwijające nowe nurty badań w historii wychowania. Duże znaczenie mają również teksty poświęcone procesowi instytucjonalizacji polskiej historii oświaty i wychowania oraz rozwojowi metodologii badań historyczno-oświatowych. Autorzy recenzowanej książki, pisząc swoje teksty, nie tylko wypełniają swego rodzaju obowiązek utrwalenia w pamięci swoich poprzedników, mistrzów, wychowawców, twórców środowisk naukowych, ale również istotnie wpływają na kształtowanie kolejnych pokoleń historyków oświaty i wychowania, ukazując zarówno pewne wzorce naukowe, jak i osobowościowe. Z tego punktu widzenia praca ma bardzo ważny charakter poznawczy i edukacyjny. Dr hab. Wiesław Partyka