Nie jest to jeszcze jedna książka o baśniach, ale raczej poetyka baśni, w której autor w przeciwieństwie do przedstawicieli psychoanalizy, a zwłaszcza B. Bettelheima, z którym otwarcie polemizuje wystrzega się interpretowania za wszelką cenę cudownych i fantastycznych historii. Pierre Péju sugeruje raczej, byśmy wsłuchali się w ich głosy, podążyli zaznaczonymi ścieżkami, nieustannie kreśląc mapę dziwnych miejsc, magicznych działań, przeobrażeń. Możemy zanurzyć się w opowieści, dać się porwać narracyjnym nurtom, nie rozstrzygając raz na zawsze o ich znaczeniach. To książka budująca sieć powiązań pomiędzy tradycyjnymi baśniami, na przykład tymi, które zebrali bracia Grimm, a literackimi opowieściami niemieckich romantyków. Pojawiają się tu motywy cienia, automatów, mandragory, luster i straconego odbicia, wciąż żywe w naszej podświadomości. Przez gęstwinę leśną przedziera się dziewczynka zagubiona lub uprowadzona: spotyka na swojej drodze wróżkę, czarownicę, krasnoludki, zaklinacza. W jej postaci przejawia się w całej swojej niejednoznaczności zepchnięta na margines dziecięcość. Książkę zamyka oryginalna bajka pióra Pierrea Péju: Rybo-kot. Pierre Péju, filozof, powieściopisarz i eseista, opublikował około piętnastu książek, takich jak Naissances (Galimard, 1998), Siostrzyczka Ewa od kartuzów (wyd. pol. 2005), Śmiech ogra (wyd. pol. 2006). Jest również wydawcą i autorem opracowań wielu baśni w wydawnictwach José Corti oraz Mercure de France.