Jan Twardowski (1915–2006) – polski poeta, „ksiądz piszący wiersze” (jak o sobie mówił). Debiutował w 1937 r. tomikiem Powrót Andersena. Po wojnie drugi debiut miał miejsce w 1959 r. (Wiersze). Liczne zbiory i wybory wierszy (m.in. Zaufałem drodze, 2007; Nie przyszedłem pana nawracać, wyd. 13, 2017) do dziś ukazują się w Polsce i w przekładach na kilkadziesiąt języków. Popularność zawdzięcza wierszom, które pisał przez całe życie, opowiadaniom dla dzieci, rozważaniom dla dorosłych, wspomnieniom, aforyzmom. Przez czytelników i recenzentów uznawany za wybitnego poetę nurtu liryki religijnej i autora refleksji inspirowanych Ewangelią i życiem. Rozpoznawany przez swój indywidualny język – prosty, zwięzły, pełen paradoksów i humoru. Zachwyt autora Bogiem, światem, przyrodą, tajemnicą życia wpisują się w zamysł jego twórczości: nieść nadzieję tam, gdzie nadziei nie ma, pokazywać dobro w niespokojnym świecie, szukać sensu życia i mówić o miłości tam, gdzie ona wygasła. Wybór wierszy wydany w cyklu Klasyka Mistrzów można uznać za reprezentatywny. Zawiera bowiem wiersze z całego okresu twórczości autora (1932-2006). Obrazuje bogactwo tematów, oryginalny warsztat poetycki. Językiem poezji mówi o problemach, z którymi spotykamy się na co dzień, stawiając życiu wiele trudnych pytań. Nadto przynosi wypowiedzi samego autora o swoich wierszach oraz Kalendarium życia i twórczości Jana Twardowskiego. Wybór wierszy i opracowanie Aleksandra Iwanowska.