Rośnie złożoność przedmiotu i problemów zarządzania i jednocześnie rozdrobnienie oraz rozproszenie nauk o zarządzaniu. Mają one status drugorzędnych „nauk praktycznych", ustępują ekonomii, politologii, socjologii i in. oraz ich kombinacjom. Jednocześnie praktyka zarządzania ponosi spektakularne porażki, nie osiągając oczekiwanej sprawności na założonych poziomach. Jedną z przyczyn jest niedostatek syntez w naukach o zarządzaniu. Praca wraca do przedmiotowego dyskursu. Diagnozując stan nauk o zarządzaniu, założenia nauk, w tym ich prawa, Autor proponuje systemowo-prakseologiczne podstawy systemu syntezy nauk o zarządzaniu. Na gruncie pragmatycznych nauk o zarządzaniu synteza ta ogniskuje się przede wszystkim na apragmatycznej nauce o zarządzaniu. Bez systemu syntezy nauki o zarządzaniu nie spełnią pokładanych w nich nadziei i oczekiwań. Tylko synteza może scalić nauki o zarządzaniu, dopełnić ich systemowość, a zwłaszcza usprawnić prowadzenie szczególnie złożonych, globalnych problemów świata. Rolą tych nauk jest wiodąca pozycja wśród nauk kształtujących prowadzenie cywilizacji. Synteza to najpierw stosowanie podejścia systemowego, prakseologii, zgodność z prawami nauk. Zwłaszcza prawo nadwyżki ekonomicznej rozstrzyga o nadrzędności Przyrody nad cywilizacją ludzką oraz o jej przyszłości. Synteza to: 1) zarządzanie - związek kreowania, samoorganizowania się i ewolucji; 2) system zarządzania - współoddziaływanie dialektyki, paradoksów i chaosu; 3) rdzeń systemu zarządzania, ale znajdujący się w otulinie dążeń, doktryn i okoliczności; 4) uznanie, że funkcje nauki o zarządzaniu obejmują również wartościowanie, diagnozowanie, określanie i urzeczywistnianie norm (stanów pożądanych). Sukces i porażka są nierozłączne. Przyszłość rodzaju ludzkiego, w tym praktykę zarządzania - bez systemu syntezy nauki o zarządzaniu - czekają porażki, także katastrofalne. Książka stawia wyłaniające się problemy syntezy nauki oraz proponuje perspektywy stanowiące naukowy fundament sprawnego rozwiązywania nadchodzących trudności.