Książka jest pierwszą w języku polskim monografią poświęconą literaturze węgiersko-żydowskiej lat 1944-1948 wobec Zagłady. Część teoretyczna publikacji prezentuje sytuację tej literatury w czasie jej rozkwitu, modele biografii żydowskich na Węgrzech, ewolucję tekstów skupionych wokół kwestii żydowskiej, metafory bycia Żydem nad Dunajem w eseistyce i prozie międzywojennej. Część interpretacyjna prezentuje wybrane dzieła literackie takich autorów, jak Terez Rudnóy, Miklós Radnóti, Erno Szep, Istvan Órkeny, Istvan Vas oraz literaturę gettową. Teksty poddane drobiazgowej analizie reprezentują kolejne doświadczenia pisarzy pochodzenia żydowskiego: prace przymusowe w Serbii i na froncie wschodnim, obóz koncentracyjny, getto duże, getto międzynarodowe, obozy internowania. W części interpretacyjnej wykorzystano współczesną metodologię badawczą (m.in. lekturę genderową i ekokrytyczną). Nie bez znaczenia pozostaje fakt, że autorka tej książki jest Polką, autorką innej ważnej i szeroko komentowanej pracy Świadomość zwrócona przeciwko sobie samej. Imre Kertesz wobec Zagłady, polonistką, hungarystką, tłumaczką z języka węgierskiego (m.in. prozy Kertésza), eseistką i poetką. Wszystkie jej kompetencje zaplatają się w najnowszym dziele w gruby węzeł i stają się podstawą książki zarówno atrakcyjnej dla nieprofesjonalnego czytelnika, jak i wartościowej poznawczo a naukowo wybitnej.