Opowieść o gdyńskim szczepie „Szarotka” — jednym z większych trójmiejskich, głównie gdyńskich, środowisk harcerskich lat siedemdziesiątych, osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku. Relacja autorska jednego z głównych twórców „Szarotki” — bardzo osobista, bez koloryzowania i idealizowania, czasem boleśnie szczera, czasem może kontrowersyjna. Opowieść o rozwoju i dojrzewaniu harcerskiego środowiska, o rodzących się przyjaźniach, a nawet miłościach. Opowieść o codziennej pracy, która czasem wydaje doskonałe owoce, a czasem rodzi porażki, ale zawsze uczy odpowiedzialności i wytrwałości. Autor w swej opowieści korzysta z bogatego archiwum: kronik, dzienników i fotografii. Książka ta jest również ważnym źródłem historycznym, bowiem opowiada też o szerszych aspektach działalności harcerskiej w ostatnich dekadach PRL na szczeblu lokalnym i krajowym, widzianych z perspektywy uczestnika i jego środowiska. Dzieje gdyńskiej „Szarotki” to także opisy różnych działań harcerskich, imprez i wypraw, plany obozów i podchodów — źródło pomysłów i inspiracji dla instruktorów harcerskich.