Polską administrację usprawniano walcząc. Zmagania były częste, nierówne, a „przeciwnicy" – wewnętrzni i zewnętrzni – zróżnicowani: oporni decydenci, przeciwne zmianom i wpływowe lobby zachowawcze, niewykwalifikowani urzędnicy, trudności techniczne i aprowizacyjne, wreszcie – sytuacja ekonomiczna oraz polityczna. Od początku istnienia XX-wiecznej państwowości polskiej istniało jednak przeświadczenie o konieczności zmodernizowania aparatu publicznego. Zadanie to poruczono w dużej mierze specjalnie powołanym ciałom kolegialnym zwanym komisjami dla usprawnienia administracji, których w latach 1918–1956 funkcjonowało aż czternaście. Każdemu z nich poświęcono oddzielny podrozdział, w którym przeanalizowano okoliczności powołania, podstawy prawne, składy osobowe oraz działalność. Najważniejszym jednak efektem analizy było wyodrębnienie tych aspektów prac, które dały się wpisać w ramy zarządzania dokumentacją: opracowanie normatywów kancelaryjno-archiwalnych, instrukcji dla referentów, zaproponowanie rozwiązań z zakresu architektury i wyposażenia wnętrz oraz metod pracy biurowej. Uchwycono ponadto obraz wyjściowy dla późniejszych reform – funkcjonowanie kancelarii różnych szczebli po odzyskaniu przez Polskę niepodległości oraz po 1945 r., a także zweryfikowano wdrażanie komisyjnie wypracowanych rozwiązań i ustalono swoisty „bilans zamknięcia" dla biurowości po wygaszeniu działań kolegiów.

Osobny rozdział poświęcono komisjom zagranicznym – amerykańskim, brytyjskim, francuskim, austriackim, belgijskim, niemieckim oraz włoskim.

Praca doktorska, która była podstawą do napisania tej książki, została wyróżniona w XIV edycji konkursu im. Władysława Pobóg-Malinowskiego na „Najlepszy Debiut Historyczny Roku w zakresie historii najnowszej" za rok 2021.