Książki przedstawiane w pięciotomowym opracowaniu „Sztuka, Wiedeń, Galicja i nie tylko…” wiąże idea pokazania, jak kształtowały się relacje artystów z ziem dawnej Rzeczpospolitej (poczynając od czasu tuż przed pierwszym rozbiorem kraju) z Wiedniem i jego instytucjami związanymi z kulturą plastyczną tego miasta, a więc w praktyce z monarchią austro-węgierską. Najstarszą instytucją, która od XVIII wieku zaczęła wywierać istotny wpływ na życie artystyczne w Europie Środkowo-Wschodniej była wiedeńska Akademie der bildenden Künste, założona w 1792 roku, a w 1726 roku reaktywowana jako cesarsko-królewska akademia kształcąca malarzy, rzeźbiarzy i architektów. Jej uczniami byli również przybysze z ziem dawnej Rzeczpospolitej, a ich liczba zaczęła wzrastać po I rozbiorze Polski.