Od Arki Jahwe do Kościoła Trójjedynego Boga stanowi rekonstrukcję judaistycznego środowiska, w jakim wzrasta, żyje i naucza Jezus z Nazaretu. Judaizm tego okresu jest nie tylko o wiele bardziej zhellenizowany, niż dotąd sądzono, ale też wyraźnie podzielony i zróżnicowany. Stąd Jezus nie tyle dąży do utworzenia jakiejś społeczności, co jako odwieczny Syn Boży we wszystkim pragnie pełnić wolę Ojca Niebieskiego, choć po Jego zmartwychwstaniu wyrasta wspólnota, będąca jednak nade wszystko dziełem Ducha Świętego i Reszty Izraela.

Jak odkrywanie obecności Jahwe wśród Hebrajczyków jako ludu Starego Przymierza musi obejmować Arkę Przymierza, tak samoudzielanie się Trójcy Świętej w nowym ludzie obmytym krwią nowego Mojżesza nie może pomijać Maryi, z której łona On wyszedł. I jak Arka Przymierza towarzyszyła Żydom w ich wędrówce (exodus) przez pustynię do ziemi obiecanej, tak Maryja jest zawsze z chrześcijanami na ich drodze z Chrystusem.