Mówiłeś Świat dam na własność – mówiłeś. Zostań. Twój ten kalendarz, bujany fotel, ognisko, garnki, stół, cztery krzesła, podróż w nieznane tam i z powrotem, wiosna na wiosnę i lato w lecie, jesienne barwy i biel zimowa. Mówiłeś: będę. Kocham cię przecież. Możesz zaufać. Masz moje słowo. Dziś każesz oddać gwiazdkę, peryskop, dwie chmurki, chmurę, niebieski obłok, trzy ptaki w locie, ścieżkę donikąd i ten malutki jasiek pod głowę. Nic nie jest moje. Nic nie jest wspólne. Niebo runęło, zapadła ziemia. A przecież wczoraj mówiłeś: uwierz, gdy ciebie nie ma, to mnie też nie ma. Wiartel, 1–3.12.2016