Wielkie teorie językoznawcze stanowią przejrzyste i wyczerpujące przedstawienie głównych linii rozwojowych językoznawstwa. Punktem ciężkości jest przedstawienie i ujęcie w perspektywę Kursu językoznawstwa ogólnego F. de Saussurea, który zapoczątkował rozwój językoznawstwa jako dyscypliny autonomicznej. Praca ta ukazuje główne momenty konstytuowania się tej dziedziny nauki: językowe poszukiwania XIX wieku (językoznawstwo historyczno-porównawcze), przełom saussorowski (różne ujęcia strukturalizmu i funkcjonalizmu), modele postsaussurowskie (teoria wypowiadania, językoznawcze koncepcje dyskursu, teorie pragmatyczne). Autorzy pragnęli też odpowiedzieć na potrzebę praktyczną i wyposażyć nauczycieli, studentów i naukowców w kompletne i wygodne narzędzie pedagogiczne, zachęcające do refleksji i poszerzania wiedzy oraz ułatwiające zapamiętywanie ważnych pojęć.