Mów mi Michał. Michał Figurski.

Mam licencję na wszystko. Radio? Proszę bardzo. Gdy mam powiedzieć w porze największej słuchalności, ogłaszając zabójcze wyniki wyborów: „Drodzy Państwo! KURWA MAĆ!” – nie ma problemu. Zorganizować koncert Perfectu w ścisłym centrum, zakorkować Warszawę o ósmej rano w poniedziałek i dogadać się z policją, żeby przed kamerami skuła Grzegorza Markowskiego? Przyjemność po mojej stronie. Poprowadzić program telewizyjny na żywo w trakcie udaru krwotocznego? Do usług.

To wszystko ja. Taki już jestem.

Tylko że to pozór. Mam osiemnaście lat, gdy słyszę wyrok: cukrzyca insulinozależna typu 1. Raz ważę 63 kilogramy, innym razem 136. Niemal tracę wzrok, a moje ciało się rozpada. Impreza trwa jednak w najlepsze, jutra przecież nie ma! Aż w końcu słyszę głos pielęgniarki: – Zamknij się wreszcie! Nie jesteś w telewizji!

Nie żyje się dwa razy, a tryb nieśmiertelności się skończył. W każdej chwili może pojawić się napis GAME OVER.

To moja historia.



Spałem coraz mniej i coraz częściej odreagowywałem ciężką pracę alkoholem, niczym gwiazdor rocka wybudzający się w różnych hotelach na terenie całego kraju i leczący w biegu kolejnego kaca. W moim życiu wszystko było za głośne, za szybki i na wczoraj. (…) Żyjąc w tym obłąkanym tempie, nie miałem ani chwili, aby pomyśleć o własnym zdrowiu – tego nie było na liście moich codziennych obowiązków. Jedynym przejawem troski o siebie były zawsze obecne w kieszeni pen z pełnym nabojem insulinowym i malutki glukometr, ale używałem ich nieregularnie i niezgodnie z przeznaczeniem. Innymi słowy – traktowałem je jak atrapy, którymi kupowałem spokój ducha i zaufanie lekarzy. Zagłuszałem tym swoje wyrzuty sumienia. Wmawiałem sobie, że dbam o siebie i mam swoją chorobę pod pełną kontrolą. Stawałem się kłamcą doskonałym, a moje tłumaczenia wydawały się nadzwyczaj sugestywne i skuteczne”.
– Michał Figurski, fragment książki “Najsłodszy. Autobiografia pisana kciukiem”