Bohaterami książki są najbliżsi moi przodkowie z czterech pokoleń żyjący w ciągu 200 lat (1799-2003), których losy były typowe w tym okresie dla miejsca naszego kraju w Europie. Moi antenaci byli jednak aktywni, pomysłowi, ciekawi otoczenia, czyli zmotywowani tym co robili. Chciałabym zatem ocalić od zapomnienia to, co im się udało bądź nie udało osiągnąć. Przez dwie trzecie tego okresu na naszej ziemi nie było niepodległego państwa polskiego. Miało to duży wpływ na poglądy, emocje i działania niemal wszystkich moich przodków. Byli oni bowiem w różnym stopniu „chorzy na Polskę”. Kolejne rozdziały książki stanowią mój pomysł na opis życia siedmiorga Jastrzębowskich obojga płci: od Prapradziadka Wojciecha Bogumiła i jego żony Anieli, przez Pradziadka Władysława i Prababkę Teonę oraz Dziadka Wojtka i Babkę Halę, do mojej Matki Inki. W tę kanwę wplecione są też informacje o osobach związanych z tymi bohaterami więzami rodzinnymi, przyjacielskimi i zawodowymi. Zaś wszystko oparte jest w dużej mierze na nieznanych dokumentach, niepublikowanych tekstach i listach oraz rysunkach, malowidłach i fotografiach z archiwum rodzinnego, dzięki czemu udało się ustalić kilka nowych faktów z życia bohaterów książki. Elżbieta Jastrzębowska – profesor archeologii klasycznej, o specjalizacji w zakresie późnego antyku i wczesnego chrześcijaństwa: Rzymu, Konstantynopola, Efezu, Chersonezu i Ptolemais; po studiach w UW w Warszawie (magisterium), Instytutu Papieskiego Archeologii Chrześcijańskiej w Rzymie (licencjat); Uniwersytetu we Freiburgu RFN (doktorat); z pracą dydaktyczną i badaniami naukowymi w UW (habilitacja); z dyrekcją w Stacji PAN w Rzymie; z udziałem w polskich wykopaliskach na kilku stanowiskach wokół morza Śródziemnego oraz z objazdami dziesiątków innych antycznych miejsc w basenie tego morza oraz w Brytanii, Francji i Niemczech.