„Malarstwo Jerzego Dudy Gracza to swoista opowieść o Polsce. Twórca pozostawił po sobie blisko trzy tysiące obrazów. Krzysztof Teodor Toeplitz pisał o twórczości artysty, że to świat głęboki i tragiczny. Świat, w którym człowiek nie może znaleźć wewnętrznej harmonii, miejsca i spokoju. Malarz wnikliwie i bezpośrednio przedstawia człowieka, pejzaż czy dany motyw, uciekając jednocześnie od jakiejkolwiek idealizacji. Budowane specyficznymi, wypracowanymi przez artystę środkami wyrazu kompozycje nie stronią od deformacji i groteski. Sprawiają wrażenie przedstawień w „krzywym zwierciadle”. Takie przetwarzanie realizmu pozwoliło niejako na sklasyfikowanie twórczości Dudy Gracza pomiędzy takimi kierunkami, jak surrealizm i symbolizm. Nostalgiczny charakter pejzaży w schyłkowym okresie twórczości artysty przywodzi na myśl silne związki z romantyzmem, nie jest to jednak bezpośrednia inspiracja. Jest to raczej wypadkowa wielu aspektów interesujących artystę, takich jak ukazywanie pierwotności krajobrazu polskiego, wraz z odczuwalną nostalgią faktu, iż z dnia na dzień jest on tracony. Jest to również nawiązanie do dawnych mistrzów oraz silna inspiracja naturą. W ten sposób powstawały dzieła hybrydalne, łączące w sobie realistyczne elementy z partiami silnej, mocnej deformacji i groteski. Artysta, scalając te dwa, poniekąd przeciwne sobie obszary, stworzył dzieła, do których trudno znaleźć bezpośrednie analogie w sztuce polskiej.”