W niniejszej monografii omówiono najważniejsze przemiany organizacyjne i repertuarowe polskiego teatru, które dokonały się w wyniku transformacji ustrojowej 1989 roku oraz wybuchu pandemii COVID-19 w roku 2020. Autorka zwróciła uwagę zwłaszcza na status aktora oraz percepcję widza nieprofesjonalisty, analizując również kwestie dotyczące popularności czy wpływu wynagrodzenia artystów na funkcjonowanie poszczególnych scen. Publikację dopełniają wnioski z badań przeprowadzonych wśród krakowskich seniorów – słuchaczy Jagiellońskiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku.

„Monografia […] zbiera rozproszone informacje w intrygujący (niepodejmowany w innych opracowaniach) sposób. Na zadane w tytule pytanie odpowiada dwojako. Z jednej strony, biorąc pod uwagę całość życia teatralnego, jesteśmy nadal w niedającym się zredukować systemowo kryzysie. Z drugiej strony dla wielu artystów […] chybotliwa rzeczywistość […] stanowi wyzwanie, któremu chcą i potrafią sprostać. […] Pod względem merytorycznym monografia jest cennym wkładem do najnowszej historii teatru polskiego”.

Z recenzji dra hab. Mariusza Bartosiaka, prof. UŁ

Magdalena Karlikowska-Pąsiek – kulturoznawczyni, teatrolożka i autorka bajek dla dzieci. Do jej zainteresowań naukowych należy tematyka polskiej sceny teatralnej po 1989 roku, teatru postpandemicznego, roli teatru w dialogu międzykulturowym, percepcji współczesnego widza-seniora oraz terapeutycznych funkcji teatru.