W nominowanym tomie Warunki oświetlenia. Elegie Hocquard kontynuuje najlepsze doświadczenia francuskiej awangardy wyrosłej na dwóch wiekach republikanizmu i mieszczaństwa, zapowiadanej dokonaniami Rimbauda, Baudelairea, Mallarmégo i Apollinairea która uwolniła wiersz od rygorów formy i obowiązków referencyjności. Autor podejmuje szczególną grę z głęboko zakorzenionym w liryce gatunkiem elegii, tworząc 21 cykli po 5 wierszy każdy, przy czym, jak sam wyjaśnia, odczytywana przez niego Elegia nie polega na wypowiadaniu słów lamentu Polega na powtarzaniu słów języka Ona sama jest powtórzeniem Cały język jest elegią. Zgodnie z naczelną ideą eksperymentatorów poetyckie słowo nie odsyła tu do przedmiotu, ale do innego słowa, a ich nieoczekiwane zderzenie ma wybić czytelnika z przyzwyczajeń estetycznych, ontologicznych i etycznych, poszerzając w efekcie zakres jego wolności. W końcowych wersach książki czytamy: Mówiąc lub pisząc lub czytając lub tłumacząc poszukuje się wyjścia Wyjścia przed siebie Pisanie jest takim wyjściem.