Primadonna, diwa, polski Liberace, operowa ciotka, „Motyl”, „Muszka” „Bobas”, papież Krynicy, bożyszcze emerytek, ludowy impresario, gwiazda stanu wojennego, telewizyjna osobowość, światowy prowincjusz, książę estrady, arbiter elegantiarum – trudno to zmieścić na jednym oddechu. Do tego meloman, megaloman i mitoman. Egzaltowany, narcystyczny i snobistyczny. Redaktor, dyrektor i prorektor. Jak mało kto umiał czarować widzów i słuchaczy na żywo i przed telewizorami, zabierając ich do wymyślonego przez siebie świata, w którym prowadził wymyślone przez siebie życie. Prawdziwego nie mógł, bo panicznie się bał. Niczego się za to nie bał Bartosz Żurawiecki i napisał taką biografię Bogusława Kaczyńskiego, od której nie sposób się oderwać! - MIKE URBANIAK

Eksces, przerysowanie. Polski kamp, może nieco zachowawczy, jest jednak pełen nieodmiennego uroku. I tak blisko świata wyobraźni. Czytając biografię złotoustego Bogusława, mamy przed oczami jego ciągłe odgrywanie. Eleganckiego pana z telewizji, ale nigdy geja. Międzynarodowej sławy krytyka muzycznego, ale z wiecznym kompleksem Polski. Nasz bohater wciąż się wymyślał, napinał, gubił tropy. Żył we własnych fantazjach, operowy w przesadzie i egzaltacji. Był jak queerowy szpieg w PRL-u, który nigdy nie dał się złapać. Aż do teraz. - SYLWIA CHUTNIK

Bogusław Kaczyński był mistrzem autokreacji. Swoją biografię tworzył w wywiadach i książkach. Tym razem jednak o życiu pomnikowej postaci polskiej telewizji i estrady nie opowiada on sam. Zasłonę jego anegdot, mistyfikacji i zupełnych zmyśleń przenika Bartosz Żurawiecki – krytyk filmowy i pisarz, autor powieści i reportaży, między innymi książek „Festiwale wyklęte” i „Ludzie nie ideologia”.

Bartosz Żurawiecki (ur. 1971) – krytyk filmowy, dziennikarz, dramaturg, felietonista, pisarz. Szef działu recenzji i felietonista w miesięczniku „Kino”. Szef działu recenzji książkowych i felietonista w dwumiesięczniku LGBT+ „Replika”. Laureat Nagrody im. Krzysztofa Mętraka dla młodych krytyków filmowych. Laureat nagrody Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej za blog „Czego nie widać”. Autor powieści Trzech panów w łóżku, nie licząc kota (wydawnictwo Sic!, 2005), Ja, czyli 66 moich miłości (wydawnictwo Sic!, 2007), Nieobecni (Wydawnictwo Krytyki Politycznej, 2011), Do Lolelaj. Gejowska utopia (wydawnictwo Szafa, 2017) oraz zbioru sztuk teatralnych Erotica alla polacca (Sic!, 2006). W 2019 r. opublikował książkę reportażową Festiwale wyklęte (Wydawnictwo Krytyki Politycznej, 2019). W 2021 r. w tym samym wydawnictwie ukazał się pod jego redakcją zbiór wywiadów i felietonów „Ludzie, nie ideologia”. W 2022 r. jego dramat „Dialogi o gwałcie” opublikowany został w „Dialogu” (nr 5/22), a opowiadania w Magazynie Poetycko-Społecznym „Zakład”. W 2023 r. opublikował w wydawnictwie Czarne kolejną książkę reportażową, „Ojczyzna moralnie czysta. Początki HIV w Polsce”. Publikował swoje teksty m.in. w: „Gazecie Wyborczej”, „Filmie”, „Kinie”, „Ekranach”, „Replice”, Dwutygodniku.com, „Przekroju”, „Dialogu”, „Tygodniku Powszechnym”, „Ruchu Muzycznym”, „Newsweeku”, Onecie i Wirtualnej Polsce.