Nie sprzeczności liberalizmu stanowią o jego

trwałości, lecz schematy paradoksalnie bliskie

człowiekowi, zaczerpnięte ze zmysłowego doświadczenia świata przestrzennego. Można by nawet

rzec, że liberalizm nie tyle jest fałszywy, ile raczej

hiper-prawdziwy, nadrzeczywisty. Scholastyka miała

swoje trudne pojęcia, skomplikowane terminy

i niezrozumiałe sylogizmy. Nadeszła nowa epoka

super-pojęć, które nie przenoszą prawdy, lecz same

są prawdą, sensotwórczym epicentrym, gwarantem

wartości. Liberalizm stał się nadrzeczywisty, niczym

przeżycia po LSD. Ludzie uzależnieni nie uciekają od

rzeczywistości, przeciwnie, dążą do ultrarzeczywistych

przeżyć, które sugestywnością niewolą ich zmysły.

Podobnie liberałowie, owładnięci oczywistością

utopii, raz zasmakowawszy w doskonałym układzie,

do końca życia będą dążyć do jego utrzymania