Polski władca Bolesław Chrobry po śmierci swojego protektora i przyjaciela, cesarza Ottona III, w 1002 roku, wykorzystał rywalizację o tron królewski w Niemczech z której zwycięsko wyszedł Henryk II z dynastii Ludolfingów interweniując zbrojnie na pograniczu.

Na początku maja 1003 roku wybuchło w Rzeszy powstanie przeciwko Henrykowi II. Zainicjował je margrabia bawarskiej Marchii Północnej Henryk ze Schweinfurtu. Bolesław, chcąc go wesprzeć, ruszył z wojskiem do marchii miśnieńskiej, a potem podążył ku Łabie przez ziemie Sasów. Ostatecznie bunt załamał się i polski książę ograniczył się do najazdu na ziemie słowiańskiego ludu Głomaczów (Dalemińców) na zachód od Łaby. Zdobył spore łupy i uprowadził według relacji kronikarza Thietmara aż 3 tys. jeńców.

O początkach walk polsko-niemieckich, które trwały z przerwami aż do zawarcia pokoju budziszyńskiego w 1018 roku, zajmująco pisze Mariusz Samp. Omawia on również zagadnienia wojskowe epoki.