Publikacjami poświęconymi zarządzaniu projektami można wypełnić całe biblioteki. Dostępne są niemal encyklopedyczne kompendia wiedzy na ten temat, wyjaśniające metodologie prowadzenia projektów, sposoby ich klasyfikacji czy też przewagi i niedociągnięcia poszczególnych z nich. Z licznych pozycji dowiemy się wszystkiego o metodykach, narzędziach i konkretnych obszarach zarządzania projektami. Są specjalnie podręczniki przygotowujące do certyfikacji PMI, Prince2, IPMA i innych…

Problem polega na tym, że te wydawnictwa w żaden sposób nie przygotowują kierownika projektu do pracy w rzeczywistym środowisku biznesowym i z prawdziwym klientem. Dlatego zamysłem autora tej książki było, by stanowiła ona zbiór kluczowych zasad, które powinno się stosować, aby „dowozić” trudne i nierealne projekty. Zasady te są niezależne od wybranej metodyki czy metodologii prowadzenia projektu ... pozostają wobec nich komplementarne i pomagają z sukcesem kończyć nawet te projekty, które wydają się być nierealne: czasowo, finansowo, technicznie itd.


Po „Wiecznym opóźnieniu” z ciekawością sięgnęłam po nową książkę Marcina Dąbrowskiego. Zatem jak dowozić nierealne, trudne lub opóźnione projekty? Słowa „pragmatyzm” oraz „budowa relacji” powtarzają się w tej książce wiele razy i zostały rozpisane na 10 mądrych i potwierdzonych doświadczeniem zasad, dzięki którym książka jest bezcenna nie tylko dla trudnych czy nierealnych projektów, lecz dla wszystkich projektów, ba, jestem przekonana, że warto zastosować je także do projektów zupełnie osobistych.

Poza wartkim językiem i przystępną formą książka rezonuje mi mocno z czymś, co wynika z mojej praktyki i od dawna nieśmiało „świtało mi w głowie”, chociaż nigdy nie przebiło się do pełnej świadomości. Mianowicie przekonałam się w trakcie lektury, jak często sama pod sobą kopałam dołki i utrudniałam sobie sukces, zazwyczaj w dobrej wierze, ufając w deklarowane intencje stron, starając się być do bólu transparentną w komunikacji i wierząc w moc pełnego obustronnego feedbacku.

Tymczasem: bądźmy pragmatyczni, nie impulsywni.