Czternaste stulecie zaznaczyło się w dziejach Polski kilkoma zjawiskami: między innymi, z jednej strony ostatecznie doszło do odnowienia polskiej państwowości utożsamionej w postaci Królestwa Polskiego, z drugiej jednak jej monarchom nie udało się zapobiec (między innymi) utracie Pomorza Gdańskiego, a także pozyskać do idei zjednoczenia wszystkich piastowskich książąt dzielnicowych. Ci ostatni, bądź to pod presją sąsiednich potęg, bądź to z powodu własnych ambicji, swoje rozdrobnione księstwa uzależnili od potężnych sąsiadów, władców Czech Węgier. Na ich też dworach często szukali awansu politycznego, a co za tym idzie, także materialnego oraz osobistego prestiżu. Kilku z nich w tej służbie sięgnęło po wielkie zaszczyty: między innymi Bolesław, syn księcia Kazimierza bytomskiego w latach 1321 1328 sprawował godność arcybiskupa Ostrzyhomia (Esztergomu); Władysław Opolczyk został palatynem Węgier. Interesujący nas książę cieszyński Przemysław zwany Noszakiem nie objął takich urzędów, natomiast osiągnął niebywałe zaszczyty jako dyplomata: najpierw cesarza Karola IV, a następnie jego syna, króla rzymskiego i Czech Wacława IV. W tej roli przez lata czynnie uczestniczył w wielu najważniejszych wydarzenia politycznych, szczególnie w Rzeszy. Jako dyplomata wykazał się wielokrotnie wielkimi zdolnościami negocjacyjnymi, zapobiegając przekształceniu się lokalnych wojen i konfliktów w Rzeszy w wielką, ogólnoniemiecką wojnę domową..