Wyjątkowo starannie przygotowane, drugie, znacznie rozszerzone historycznie i ikonograficznie wydanie książki dr Agnieszki Pietrzak – „Żołnierze Batalionu Armii Krajowej „Zośka” represjonowani w latach 1944-56”. Książka opowiada o represjach, które spadły po wojnie na ocalałych żołnierzy Batalionu „Zośka”. Niewielu przeżyło koszmar okupacji i Powstanie, a niedługo potem trafiali do stalinowskich więzień, a wychodzili z nich po latach z łatką kryminalistów. Obecne, drugie wydanie, zostało wzbogacone o nowe informacje na bazie dokumentów, które ujrzały światło dzienne w ostatnich latach. Z biegiem lat przed historykiem otwierają się coraz to nowe archiwa, nowe zbiory czy to pochodzące z zasobów instytucji państwowych, czy z rąk prywatnych. Muszą znaleźć swoje właściwe miejsce w publikacjach, aby nasza wiedza o przeszłości była coraz pełniejsza. Tekst książki uzupełnia wyjątkowy zestaw ikonografii: zdjęć, dokumentów, korespondencji, nierzadko wcześniej nieznanych i unikatowych. Zostały one starannie wyretuszowane i zaprezentowane na kredowym papierze w specjalnej wkładce. Agnieszka Pietrzak, doktor nauk humanistycznych w zakresie historii, absolwentka Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego, adiunkt w PAN Muzeum Ziemi w Warszawie. Autorka książek "Żołnierze Batalionu Armii Krajowej "Zośka" represjonowani w latach 1944-1956" i „Główny Zarząd Informacji wobec „oflagowców” 1949-1956”. W swoich badaniach zajmuje się organami bezpieczeństwa państwa w okresie powojennym do 1956 roku oraz powojennymi losami żołnierzy Zgrupowania AK „Radosław”.  Ze słowa wstępnego, autorstwa dr Andrzeja Chmielarza: Choć dzieje Batalionu Armii Krajowej „Zośka” przyciągały uwagę historyków od lat, jego historia nie jest zapisaną do końca kartą. To, że kilkadziesiąt lat po zakończeniu wojny ciągle nie znamy pełnego obrazu historii oddziału i jego żołnierzy jest skutkiem u możliwości prowadzenia badań historycznych nad historią Armii Krajowej po roku 1945. Akcja deprecjonowania i zacierania pamięci o żołnierzach Polskiego Państwa Podziemnego była prowadzona na wszystkich płaszczyznach, a aktywność środowisk żołnierzy AK znajdowała się pod czujnym okiem aparatu bezpieczeństwa. Książka Agnieszki Pietrzak przywraca pamięć o losach żołnierzy Batalionu „Zośka” po 1945 roku, nie pomijając spraw trudnych, takich jak tajni współpracownicy Urzędu Bezpieczeństwa rozpracowujący środowisko. Interesujące ustalenia w tym zakresie zostały przedstawione z należytą starannością i, co ważne, bez niedomówień. Cieszy naukowe podejście do problemu, wolne od nieuzasadnionych hipotez i oskarżeń, w którym znalazły się także informacje przemawiające na korzyść podejrzanych o współpracę. Intensywnemu rozpracowaniu poddano praktycznie wszystkich ustalonych członków batalionu, a także ich rodziny i znajomych. Towarzyszyły temu działania mające charakter zastraszania, wezwania na przesłuchania, tymczasowe zatrzymania, gromadzenie informacji obciążających, o sytuacji rodzinnej. W moim odczuciu z tej jakże nierównej konfrontacji żołnierze „Zośki” wyszli z tarczą.