Oblężenie Yorktown, które miało miejsce od 28 września do 19 października 1781 r. na terenie Wirginii, jest słusznie uznawane za jedną z najbardziej przełomowych bitew w historii. W efekcie tego starcia, potężna armia króla Jerzego III z Wielkiej Brytanii doznała niewyobrażalnej klęski z rąk dwóch nieoczekiwanych sojuszniczek.

Jedną z nich była młoda amerykańska republika, która niedługo przedtem uznawała suwerenność Londynu. Drugim nieoczekiwanym przeciwnikiem był odwieczny rywal Anglików - absolutystyczna Francja. To właśnie te dwa mocarstwa położyły kres brytyjskiej dominacji.

Pytanie, które nasuwa się tutaj, brzmi: jak mogło do tego dojść? Jak to możliwe, że armia amerykańska, stworzona z początku z niedoświadczonych żołnierzy, zdołała zadać tak bolesny cios swojemu niegdyś mocarstwowemu opiekunowi - i to w środku wojny, która toczyła się od sześciu lat?

Przecież Wielka Brytania w 1781 r. była potęgą o globalnym zasięgu, z niepokonaną Royal Navy i żołnierzami w czerwonych kurtkach - symbolami brytyjskiego imperializmu, którzy byli w stanie efektywnie interweniować na wszystkich kontynentach i oceanach. Jak więc mogło dojść do tego, że Francja, która tyle razy przegrywała z Anglikami, zdołała w raz z sojusznikiem - Hiszpanią zemścić się za lata upokorzeń i przyczynić do upadku tak zwanej Pierwszego Imperium Brytyjskiego?

Te wszystkie pytania pozostawiają bez odpowiada przez długi czas, aż do momentu kiedy książę de Lauzun (którego, mimo jego niewątpliwych zasług dla ojczyzny, czekało zgilotynowanie podczas Rewolucji Francuskiej) skwitował brytyjską klęskę: "Przez całą tę wojnę Anglicy zachowywali się jak ślepcy, stale podejmując najgorsze możliwe decyzje, pomijając jasne i oczywiste drogi do sukcesu..."