Wierszy w tym zbiorze wysyłającą w przestrzeń sygnał, że oto jestem, piszę i tworzę. Te wiersze są rodzajem pamiętnika, wierszowanej autobiografii dokumentującej podróże autora w czasie, napotkane miłości, małe sukcesy i porażki.W tomiku odnajdziemy wiele dygresji, odwołań do piosenek, zasłyszanych słów, które dla poety mają duże znaczenie.

Wiele wierszy w tym zbiorze to rodzaj dywagacji, wirtualnego podręcznika form poetyckich - od elegancji gombrowiczowskiej prozy, poprzez sarkastyczny humor w poezji Gałczyńskiego, aż po surrealizm Witkacego.

Autor nie stroni od długich, narracyjnych wierszy białych. W poezji Henryka Piecha Czytelnik odnajdzie nawiązanie do współczesnych poetów polskich, których twórczość autor śledzi z uwagą. Niektóre jego wiersze zadziwiają systemem symboli ujawniających metafizyczną rzeczywistość, którą zdecydowanie autor jest zafascynowany.