– Sean!

– No...?

– Opowiedz mi, gdzie w Tokio o trzeciej rano można kupić piwo w nielegalnym automacie. I jak napić się w pubie, kiedy się nie ma ani grosza przy duszy. Wiesz, na trick ze spirytusem.

– Przecież ty to wiesz, aż nadto dobrze zresztą.

– Tak, ale moi czytelnicy nie wiedzą.

– Jacy czyte... książkę piszesz??? Pogięło cię. Zwariowany Polak...

– Zamknij się, nie mniej zwariowany Irlandczyku. I lepiej mi pomóż, bo muszę zmieścić dziesięć lat naszych przygód w Japonii w jednej powieści, w której ty...

– Dlaczego ja?

– Nie przerywaj. No więc ty masz napisać, jak się podrywa Japonki, i o majteczkach. Różowych w białe płatki wiśni. I o cerowaniu dziewic...

– Nawet nie śmiej, małpo wredna! Jeszcze Mayumi przeczyta i będę miał prze-chla-pa-ne! Jak wspomnisz o podrywaniu, to ja napiszę o nocy na zardzewiałym rowerze w Ikebukuro.

– I oku tuńczyka?

– I jak cię aresztowali!

– I o Przyjacielu Kalorii, koniecznie!

– I o żubrówce!

– I o..

Marcin Bruczkowski wyjechał do Japonii na rok, a został tam dziesięć lat. Jak twierdzi, zatrzymała go miłość do japońskiego piwa i łaźni koedukacyjnych. Jego pierwsza powieść, „Bezsenność w Tokio", natychmiast stała się bestsellerem.