Dramatyczne wiwisekcje, gdzie ból, brak nadziei, rozpacz królują bez względu na porę dnia czy nocy. Te wszystkie doznania, uczuciowe i życiowe zakręty są dominujące, przywołują nie zawsze oczekiwane pokłady wspomnień czy pamięci. Są zapisem ponownie przeżywanych krzyków rozpaczy, tęsknot za zakazywanym pięknem, czy baśniami z dzieciństwa, ale takimi, gdzie nie ma miejsca na lęk czy osaczenie, gdzie miłość matki jest na wyciągnięcie ręki. Często właśnie takie są tytuły tych liryków, pozornie mówiące wprost, kiedy oszczędna metafora ustępuje miejsca zwykłemu prozaizmowi czy rodzajowej odzywce, po to by znaczyć, wywoływać refleksję, gdzie czynienie dobra jest o wiele bardziej znaczące niż doznane krzywdy czy upokorzenia. Poza tym, to podskórnie bijące ciepło, z każdego niemal słowa, obrazu, z tych nie zawsze do końca dopowiadanych prowincji piękna.