Niebo to doskonała wspólnota ze Stwórcą i wszystkimi zbawionymi. Czyściec jest „przedsionkiem” nieba, miejscem oczyszczania dusz tych, którzy wymagają jeszcze pracy nad sobą. To miejsce dojrzewania do doskonałej miłości, koniecznej do osiągnięcia nieba.

Ciężar kary czyśćcowej zależy od rodzaju oraz liczby popełnionych grzechów. Oczyszczenie dokonuje się przez „ogień”, który nie jest fizycznej natury, lecz jest bólem duchowym wynikającym z uświadomienia sobie miłości Boga i własnych niedoskonałości. Innym oczyszczającym cierpieniem jest tęsknota za Bogiem.

Ogień czyśćca, w przeciwieństwie do ognia piekielnego, oczyszcza, ponieważ nie jest rozpalony przez pychę i nienawiść, lecz przez łaskę Bożej miłości. Dusza ubolewa nad każdą zmarnowaną na ziemi chwilą, która mogła być wykorzystana dla udoskonalenia miłości.

Jak wygląda czyściec w oczach wielkich świętych i mistyków: św. Malachiasza, św. Augustyna z Hippony, św. Gertrudy z Helfty, św. Marii Magdaleny de’ Pazzi, św. Jana Marii Vianneya, bł. Dominika Henryka Suzo, św. Jana Kapistrana oraz św. Piotra Damiani

Czy jesteś w stanie wyobrazić sobie moment spotkania z braćmi i siostrami w Niebie? Gdy już tam wejdziemy wielu z nich będzie podchodzić do nas, dziękując i błogosławiąc. Zapytamy: Kim oni są?, a oni odpowiedzą: «biednymi duszami z czyśćca, za którymi się modliłeś».

Abp Fulton Sheen