Książka Józefa Węglarza jest zbiorem wielowątkowych przemyśleń o edukacji fizycznej i konstruktywnych związkach między teorią a praktyką. Autor swoje rozważania rozpoczyna od podkreślenia znaczenia teorii naukowej dla praktyki, która „ukazuje wyniki empirii, a więc faktów poznanych dzięki potędze ludzkiego umysłu i wysiłku badacza, prowadzących do odkryć”.

Przybliża problemy z wdrażaniem do praktyki teoretycznych koncepcji fizycznej edukacji, […] wyjaśnia, jak współczesne przemiany wpłynęły na inne postrzeganie ciała człowieka w kontekście piękna, pielęgnacji, troski, zdrowia itd.

Trafnie i z niepokojem diagnozuje szkolne realia fizycznej edukacji oraz funkcjonowanie w tych warunkach nauczycieli.

Próbuje też wyeksponować wyższość fizycznego wychowania nad fizycznym kształceniem.
Podkreśla, jak ważną rolę w tym procesie odgrywają postawa, wiedza i kreatywność.

Subtelnie podpowiada, jak pokierować uczniem i wskazać mu drogę do kultury fizycznej w przekonaniu, że warto tam zaistnieć.

Uświadamia czytelnikowi wręcz misyjną rolę nauczyciela w przygotowaniu młodego człowieka do dbałości o ciało przez całe życie.

Umiejętnie weryfikuje zawodowe przygotowanie nauczyciela w aspekcie pedeutologii.

Sugeruje też, aby w procesie współczesnych przemian nie zaprzepaścić gromadzonych przez dziesięciolecia wartościowych doświadczeń, które mogą wspomagać kreowanie nowego spojrzenia na edukację fizyczną w przyszłości.

Książkę Myśli zebrane o fizycznej edukacji. Implikacje teoretyczne i praktyczne, która jest swego rodzaju kompendium wiedzy o edukacji fizycznej, szczególnie polecam nauczycielom różnego szczebla oraz studentom kierunku wychowanie fizyczne.