Poezja dowiodła niejednokrotnie, że dzięki swojej niezbywalnej kruchości, w sprzyjających okolicznościach i wbrew woli potężnych żywiołów, a nawet wbrew sobie, może także zainicjować procesy nieoczywistych konfrontacji, rewizji, wstrząsów, skoków i upadków. Niezależnie od czasu i miejsca, każdy intertekstualny dialog poetów nie pozostaje tylko fantazmatycznym gestem i ryzykownym eksperymentem w poszukiwaniu tego, co nieobecne, jak w tej intrygującej książce, w której obok ironicznie wzniosłych wierszy jej autora, jako współczesnego poety pragmatyka, pojawiają się dokonane przez niego przekłady na język polski wierszy sławnego chilijskiego poety emigracyjnej wędrówki - Roberto Bolaño (1953-2003), songów kultowego salwadorskiego poety rewolucyjnych zrywów - Roque Daltona (1935-1975) oraz sonetów wybitnego hiszpańskiego poety nienormatywnej namiętności - Federico García Lorca (1898-1936).   Czy może ich łączyć coś więcej, niż tylko złośliwie przypisywana wszystkim poetom obsesja zdobycia korony (sławy), posiadania miecza (siły) i objęcia berła (władzy)?  Niech o tym rozstrzygnie uważny czytelnik lub czytelniczka poezji, uwzględniając bezcenną wskazówkę, jaką pozostawił po sobie Miguel de Cervantes (1547-1616):   Kto przywiązuje się do dobrego drzewa, zyskuje dobry cień. JANINA ARTMAN 23.03.2024