Autorka Mahatmy Witkaca dotarła do ostatnich świadków pamiętających jeszcze Witkacego:
Oli Watowej, Ireny Krzywickiej, Anny Linke, Wally Pawlikowskiej. Pokazała też tragikomiczne,
dopełniające katastroficzne wizje Witkacego, peerelowskie losy jego najbliższych, żyjących w
zbydlęconym świecie, w którym on sam odmówił udziału, np. jego żony, Jadwigi Witkiewiczowej,
chromej i starej, przepędzonej przez komunistę Polewkę z literackiego kołchozu na Krupniczej w
Krakowie. Samotność i nędza „demonicznych” niegdyś modelek, wyprzedających jego obrazy
w zamian za miejsca w domu starców.

Przypomniała tragigroteskę „grzebalnej awantury”, gdy na zakopiańskim cmentarzyku,
wśród przemówień o polsko-radzieckiej przyjaźni, pochowano zmarłą w czasie porodu
Bogu ducha winną młodą Ukrainkę.


Nowe wydanie Mahatmy poszerzone zostało o unikatowe i niepublikowane wcześniej zdjęcia
Witkacego na „wyrypach” w ukochanych Tatrach oraz jako męża i nie-męża z żoną
i najważniejszymi kobietami jego metafizycznego haremu, a także o trzy nowe rozdziały:


w „Ciućka jego tango tańcowała” – o Witkacym jako wirtuozie słowa, niepodrabialnego języka
pełnego komizmu, twórcy neologizmów, które weszły do polszczyzny, np. pyfko, papojka,
kobietony, bebechy, szpryngle, oraz przekleństw podniesionych do rangi sztuki,
np. sturba jego suka, ścierwa ich pyzdry, ty skierdaszony wądrołaju!


w „Kronika intymna” – o szczerych, wręcz ekshibicjonistycznych listach Witkacego do żony
i przyjaciół, swoistym intymnym dzienniku artysty i człowieka z krwi i kości, ze swadą
i humorem relacjonującego swoje twórcze niemoce, jak też kłopoty z zębami i hemoroidami.
w „Śpiewki poranne” – o tworzonych zwykle podczas kąpieli żartobliwych wierszykach
o tematyce erotycznej, peyotlowej, klozetowej, pisanych dla rozrywki i ucieczki
od prześladujących go glątw. Często niecenzuralnych, dosadnych, nigdy jednak wulgarnych,
jak chociażby ten: Wlazła na piedestał/i prosiła, żeby przestał,/ale on nie słuchał wcale/ i dalejże ją na tym
piedestale