Ziołolecznictwo rozwijało się aż do końca wieku XIX, kiedy to pojawiły się pierwsze leki syntetyczne. W „wieku pary i elektryczności” wydawało się, że chemia wyprze całkowicie starą tradycję, ale opamiętanie przyszło już w połowie wieku XX, wraz z rozwojem farmakologii leku roślinnego.

Okazało się, że spychane do kąta naturalne specyfiki mogą stanowić źródło współczesnych informacji – przecież ogromna większość roślin leczniczych zawiera dziesiątki, o ile nie setki mozolnie izolowanych składników czynnych, które znalazły zastosowanie we wszystkich dziedzinach współczesnej wiedzy klinicznej, onkologii nie wykluczając. Książka nie jest słownikiem, almanachem ani przewodnikiem terapeutycznym – naszym zadaniem było przedstawienie wyboru tekstów publikowanych w „Leku w Polsce” przez różnych autorów opisujących leczenie ziołami, a także krótkich monografii wybranych surowców roślinnych. Zachęcamy do jej czytania nie „jednym tchem”, ale do powolnego jej smakowania – przecież ziołolecznictwo jest domeną cierpliwych terapeutów i rozumnych pacjentów, nieoczekujących poprawy swego stanu zdrowia po zażyciu kilku tabletek, najlepiej w ciągu niewielu godzin…