Zbigniew Bieńkowski (ur. 31 sierpnia 1913 w Warszawie, zm. 23 lutego 1994) - polski poeta, krytyk literacki, eseista, tłumacz.

Szkołę średnią (Gimnazjum XX Marianów na Bielanach pod Warszawą) ukończył w 1931, studiował w latach 1932-1939 prawo oraz romanistykę (Wydział Prawa i Wydział Humanistyczny) na Uniwersytecie Warszawskim; na paryskiej Sorbonie w latach 1938-1939. W 1938 r. wyjechał do Paryża na roczne stypenium Instytutu Francuskiego, gdzie zawarł znajomość m.in. z Janem Brzękowskim, a dzięki niemu z poetami francuskiej Awangardy (znaczący wpływ na twórczość poety wywarły przede wszystkim kontakty z Paulem Éluardem, Julesem Superviellem). W 1939 r. wyjechał do Włoch, a stamtąd do ówczesnej Jugosławii, tam zastał go wybuch drugiej wojny światowej. W latach okupacji przebywał w Polsce. Był żołnierzem warszawskiej Armii Krajowej, uczestniczył w powstaniu warszawskim.

Po wojnie pracował w redakcji "Rzeczpospolitej", następnie w tygodniku "Odrodzenie" i miesięczniku "Twórczość". W latach 1966-72 był członkiem polskiego PEN Clubu.

Autorzy, na których skupiał się jako tłumacz to: Charles Baudelaire, Victor Hugo, Michaił Lermontow, Saint-John Perse, Paul Éluard, Jules Supervielle.