Z tych sformułowań da się wyprowadzić pozytywną charakterystykę wyobraźni jako pewnej ruchliwości umysłu: umiejętności reagowania na zmianę, zdolności przyjmowania różnych punktów widzenia, samokrytycyzmu i stałej gotowości na porzucenie własnych przeświadczeń, jeśli okażą się błędne (to trop prowadzący do Poppera). Nie ulega wątpliwości, że owa ruchliwość jest dyspozycją wysoce pożądaną (na tyle, na ile niepożądane jest jej przeciwieństwo, będące symptomem nie czego innego, jak głupoty) - można by nawet zaryzykować określenie jej mianem cnoty poznawczej. W programie epistemologicznym autora Sentymentalizmu i pedanterii owa cnota zajmuje miejsce centralne".